Altair-Przymierze

(Schizma)
Jak dziÂś pamiĂŞtam, kiedy w trĂłjkĂŞ spotkaliÂśmy siĂŞ w Tortage. Irasen, Dagoth i ja, Schizma.

Amicita Umbra upad³a. To by³ koniec. Kiedy wszyscy inni odeszli, my wci¹¿ kroczyliœmy dumnie przez Hyboriê, wierz¹c, ¿e Król Wygnaùców - Wulfryk, kiedyœ powróci... ¿e dnia pewnego znów nawiedzi Hyboriê i zaspamuje global, ¿e znów w dwójkê odwiedzimy Dolinê Conall i niczym samobójcy rzucimy siê na te Imirskie œcierwa... i o dziwo wygramy...

Ale ile mo¿na czekaÌ na niemo¿liwe? Jakieœ trzydzieœci lat. Kiedy osi¹gn¹³em szlachetny wiek lat szeœÌdziesiêciu zacz¹³em siê zastanawiaÌ. £udzi³em siê zbyt d³ugo... Wszyscy siê ³udziliœmy. I ³udz¹c siê do samego koùca spotkaliœmy siê tam. Blisko bramy Klejnotu Wysp Baracha, na ³¹ce usianej kwiatami.
Nasze rumaki kroczyÂły rĂłwno obok siebie, my milczeliÂśmy, koÂłysaliÂśmy siĂŞ ospale w siodÂłach wpatrzeni w dÂługie grzywy naszych koni, w ziemiĂŞ... w cienie przeszÂłoÂści.

NadszedÂł czas zmian.


Schizma, Ty bĂŞdziesz krĂłlem. Tak, Schizma. Dobrze... DziĂŞkujĂŞ. Wszyscy jesteÂśmy rĂłwni. Razem podejmujemy wszelkie decyzje. Tak. Wszyscy bĂŞdziemy mieĂŚ takie same prawa, dostĂŞp do wszystkiego. A nazwa? Pod jakim sztandarem bĂŞdziemy kroczyĂŚ? Bractwo... Bo nie jesteÂśmy przecieÂż niczym wiĂŞcej... Tak, Bractwo... Bractwo...


Wulfryk, KrĂłl WygnaĂącĂłw umarÂł. Amicita Umbra umarÂła... Ostatni trzej umbryjczycy, Irasen, Dagoth i Schizma... umarli.

(Dagoth)
MinĂŞÂły kolejne lata... Bractwo bardzo powoli zyskiwaÂło nowych czÂłonkĂłw. ZnaliÂśmy wileu ludzi i kroczyliÂśmy z nimi przes HyboriĂŞ, ale szeregi bractwa pozostawaÂły nadal skromne.
Pewnego dnia jednak Dagoth zaproponowa³ Edremelowi z rodu Dzikich Psów Croma po³¹czenie si³.
Spotkanie odby³o siê na Polach zmar³ych. By³o zimno, od pó³nocy wia³ silny wiatr przynosz¹c zapach œmierci znad kurchanów. Na spotkanie ze strony Bractwa przyby³ Dagoth Nekromanta oraz nasz przywódca potê¿ny szaman niedŸwiedzia Schizma. Rozmowy ze strony Dzikich Psów Croma prowadzi³ dumny przedstawiciel swego rodu Edremel.
Po d³ugich i ¿mudnych negocjacjach obie strony postanowi³y po³¹czyÌ si³y pod wspólnym sztandarem, na ówczesn¹ chwilê Bractwa, którego kszta³t mia³ byÌ ustalony w póŸniejszym terminie.
To byÂł poczÂątek naszego przymierza i choĂŚ byÂł to znaczÂący krok naprzĂłd to wiele siĂŞ miaÂło jeszcze potem wydarzyĂŚ. Irasen odszedÂł w nieznane strony aby praktykowaĂŚ demoniczne rytuaÂły. ObiecaÂł, Âże kiedyÂś powrĂłci, ale kiedy ten dzieĂą nastÂąpi? Nie wiadomo.
Wielu ludzi mieliÂśmy jeszcze spotkaĂŚ, ktĂłrzy zostali z nami, ale historiĂŞ Paweluna opowie tu ktoÂś inny...

(Edremel)
PrzemierzajÂąc kontynent w poszukiwaniu siedliska stanĂŞliÂśmy u stĂłp GĂłr EiglofiaĂąskich.

-"Cholerna pó³noc, to raczej dobre dla truposzy Dagotha" - Schizma splun¹³ pod kopyta konia.
-"Trzeba by³o siê nie zak³adaÌ kto wiêcej klamackiej wypije albo chocia¿ mi pozwoliÌ siê z nim zmierzyÌ, to byœmy siê teraz wygrzewali w po³udniowym s³oùcu." - uœmiechn¹³em siê krzywo.

Wraz z powiewem mroÂźnego wiatru do naszych uszu dotarÂł szczĂŞk orĂŞÂża i okrzyk bojowy starszy niÂż legendy naszych przodkĂłw. Na Croma! Rodak w potrzebie i to w tych dzikich bezdusznych ostĂŞpach.

-"Za mn¹ Psy ! Na Croma!" - rykn¹³em.

PognaliÂśmy nasze konie, by ujrzeĂŚ jak potĂŞÂżny straÂżnik ostatkami siÂł broni swych umierajÂących towarzyszy przed atakiem hyperborejskich ÂżoÂłdakĂłw. Z pieÂśniÂą bojowÂą na ustach ruszyliÂśmy galopem zrywajÂąc co do jednego Âłby agresorĂłw.

-„Conarch, ostrzeÂżcie Conarch, Âże te Ymirskie Âścierwa przygotowujÂą przedpole do wojny. Hyperborea ruszyÂła i niedÂługo stanie u naszych palisad…”
-„Rozstawiajcie obĂłz ! WystawiĂŚ straÂże i posÂłaĂŚ po SchizmĂŞ inaczej krew tego czÂłowieka przeleje siĂŞ na marne! I niech mi, ktĂłry na koĂą wskakuje i choĂŚby zakatowaĂŚ miaÂł za trzy dni najpóŸniej ma byĂŚ w Conarch! A Ty leÂż spokojnie juÂż posÂłaniec jedzie by Twe zadanie dokoĂączyĂŚ, postaram siĂŞ byÂś jeszcze stoczyÂł kilka bitew zanim Crom CiĂŞ wezwie do siebie a i mocniejszy uzdrowiciel niedÂługo do obozu zawita.”

JakieÂż byÂło zaskoczenie Schizmy gdy przyszÂło mu leczyĂŚ przyjaciela swego co ze swymi druhami nie raz u boku jego z mieczem w dÂłoni stawaÂł. Z dnia na dzieĂą w straÂżniku widaĂŚ byÂło coraz wiĂŞcej siÂły. Coraz czĂŞÂściej uciekaÂł myÂślÂą ku przyjacioÂłom polegÂłym tu na tej ziemi i tym, z ktĂłrymi los go rozdzieliÂł gdy tropiÂła ich hyperborejska falanga.

-„Nie lĂŞkaj siĂŞ Pawelunie, odnajdziemy tych, ktĂłrzy przeÂżyli, chodÂź z nami szykowaĂŚ siĂŞ do walki.”

I tak ruszyliœmy znów przez Hyboriê w poszukiwaniu ocala³ych z dru¿yny nowego Przyjaciela. Jeden po drugim przy³¹czali siê do nas i znów nigdy nie musieli zmierzaÌ sami do celu.

A tymczasem nastaÂła wiosna i posÂłaniec oddziaÂłu Dagotha przynosiÂł wezwanie do powrotu. NadszedÂł czas by zbudowaĂŚ nowy dom…

(Schizma)
Bagna Purpurowego Lotosu. Jakie¿ by³o zaskoczenie ca³ej kompanii, kiedy nagle pustynia zamieni³a siê w b³otnist¹, wonn¹ orientalnymi zapachami brejê. Drzewa by³y ogromne, majestatyczne, niczym ¿ywe pomniki natury. I te wrzeszcz¹ce z ka¿dej strony ptaki. To tak jakby ptactwo nie zlatywa³o w dó³, by odpocz¹Ì wœród liœci, ale jakby konary, niczym olbrzymie ramiona œci¹ga³y ptactwo z nieba. Sêpy odlecia³y. Skorpiony zakopa³y siê w piaskach pustyni, hieny czmychnê³y, a miejsce ich zajê³y dziwaczne, ptako-podobne istoty, których budowa nasuwa³a w¹tpliwoœci, co do lotnoœci tych stworzeù.

- Jestem w domu… - szepn¹³ Dagoth, a potem galopem ruszyÂł ku pó³nocnej skalnej Âścianie, po chwili znikÂł gdzieÂś pomiĂŞdzy majestatycznymi konarami.

Reszta niespiesznie ruszyÂła za nim. Pawelun drzemaÂł w siodle, a Edremel nuciÂł pod nosem kolejnÂą sproÂśnÂą piosenkĂŞ. I chyba byÂła to piosenka duÂżo bardziej sproÂśna niÂż poprzednie, bo nawet Eli oderwaÂła siĂŞ na moment od swojego ulubionego zajĂŞcia, jakim byÂło odoganianie mieczem moskitĂłw, by rzuciĂŚ mu swoje ulubione ‘nie igraj’.
Kaya i Schizma zostali daleko w tyle. Zbierali zioÂła. KapÂłanka tÂłumaczyÂła szamanowi - co byÂło doœÌ duÂżym paradoksem - ktĂłre roÂśliny ma zbieraĂŚ, i biÂła go po niezgrabnych Âłapach, gdy z szerokim uÂśmiechem na twarzy przynosiÂł z lasu zupeÂłnie coÂś innego. Tylko od czasu do czasu wynurzali siĂŞ z gĂŞstwiny i wrzeszczeli na zmianĂŞ ‘gdzie jesteÂście?!’, a coraz bardziej poirytowany Grayhawk zawracaÂł, pokazywaÂł siĂŞ gdzieÂś miĂŞdzy drzewami i mruczaÂł pod nosem „cholerna szlachta…”
Tomusan, Cruentus i Hodiron nie zaprzestali swojej – Crom jeden wie o czym - dyskusji, nawet kiedy udali siĂŞ na stronĂŞ. Pozbywali siĂŞ tak, co godzinĂŞ nadmiaru alkoholu tylko po to by zaraz wlaĂŚ w siebie jego kolejnÂą porcjĂŞ. Nie zaprzestali swojej dyskusji do momentu, aÂż ryknĂŞli Âśmiechem.

- Ha! ZnĂłw wygraÂłam! – KrzyknĂŞÂła rozbawiona Eli.
- Cholera! Paw, nie mogÂłeÂś ujechaĂŚ jeszcze dwustu metrĂłw?! – NarzekaÂł Edremel, prĂłbujÂąc podnieœÌ oszoÂłomionego straÂżnika. – Dlaczego zawsze spadasz z siodÂła nie wtedy, kiedy trzeba? Ech, Ty zakuty Âłbie…
- Ed, wyskakuj z miedziakĂłw!
- Eli… a moÂże… Eee, raty? – sÂłodkie spojrzenie maÂłego, porzuconego kotka spotkaÂło siĂŞ ze wzrokiem rozwÂścieczonego, gĂłrskiego rysia – No dobra, Paw, poÂżyczysz?
- Ja?! Kosztem mojego stÂłuczonego krzyÂża siĂŞ bawisz, i jeszcze…


- JesteÂśmy na… na miejscu – powiedziaÂł Dagoth, ktĂłry pojawiÂł siĂŞ znikÂąd.


- W Cymmerii zachody sÂłoĂąca nigdy nie byÂły tak piĂŞkne...
- Doprawdy? – SpojrzaÂł na SchizmĂŞ, potem na mury ich miasta. Na twarzy Dagotha zagoÂściÂł spokĂłj. Zawsze objawiaÂł siĂŞ tym samym, zmruÂżone oczy i prawy kÂącik ust uniesiony lekko w gĂłrĂŞ. Nigdy nie lubiÂł mĂłwiĂŚ o rzeczach oczywistych, dlatego nie komentowaÂł rĂłwnieÂż teraz. Razem przedzierali siĂŞ przez Âśniegi cymmeryjskich gĂłr, razem zwiedzali HyboryjskÂą stolice biedy, zepsucia i kultury, a teraz razem powrĂłcili do Stygii - ojczyzny Dagotha, ojczyzny zachodzÂącego sÂłoĂąca…

(Dagoth)
ByÂł ciepÂły letni wieczĂłr. Jak wszystkie zresztÂą na Bagnach Purpurowego Lotosu.
Dagoth przychadza³ siê po mieœcie swojej gildii. Dogl¹da³ budynków, sprawdza³ zapasy budulca, snu³ plany na przysz³oœÌ... Ten wieczór jednak nie by³ jak inne. Dagoth czu³ brzemiê decyzji, któr¹ bêdzie musia³ nied³ugo podj¹Ì.
MinĂŞÂło wiele lat od zaÂłoÂżenia Bractwa; wiele siĂŞ od tamtego czasu wydarzyÂło. KtĂłrejÂś jesieni, jakieÂś 30 lat temu, podczas zwiedzania Sanktuarium PÂłonÂących Dusz Dagoth znalazÂł stary acheroĂąski rĂŞkopis. OpisywaÂł on sposĂłb otwarcia bramy do innego Âświata. Zapiski byÂły niekomletne, a wiele z zawartych w rĂŞkopisie informacji okazaÂło siĂŞ bÂłednych.
Po miesi¹cach ¿mudnych poszukiwaù i eksperymentów Dagothowi w koùcu uda³o siê ustaliÌ szczegó³y budowy bramy i rytua³u otwieraj¹cego drogê w nieznane. Problem polega³ na tym, ¿e nie wiadomo by³o czy brama dzia³a dwukierunkowo i czy bêdzie mo¿liwy powrót do Hyborii, a jeœli tak to po jakim czasie?
Do momentu, w którym gwiazdy i planety bêd¹ w odpowiednim porz¹dku do "otwarcia" pozosta³o ju¿ tylko kilka dni. Dagoth zadawa³ sobie pytanie: PrzejœÌ przez bramê w nieznane czy nie ryzykowaÌ jednak i pozostaÌ w domu?
Nekromanta usiadÂł na szczycie zachodniej wieÂży Skarbca i obserwujÂąc zachĂłd SÂłoĂąca biÂł siĂŞ z myÂślami...

Nasta³ w koùcu dzieù kiedy planety i gwiazdy osi¹gnê³y w³aœciw¹ konfiguracjê. Dagoth ustawi³ wszystkie elementy bramy w odpowiednich miejscach i, z zapartym tchem, obserwowa³ jak przestrzeù w kamiennym krêgu zaczyna siê zakrzywiaÌ otwieraj¹c przejœcie do innego œwiata... Œródziemie - mrukn¹³ pod w¹sem Dagoth. Mo¿e ta kraina oka¿e siê ciekawsza ni¿ brutalna Hyboria?
Czarne serce Dagotha drgnêlo przez chwilê, jakby odczuwa³o ¿al... Niee, to niemo¿liwe - powiedzia³ do siebie Dagoth. Wspomnia³ przyjació³, z którymi spêdzi³ lata w Hyborii, ogarn¹³ wzrokiem miasto, którego by³ przecie¿ architektem i... przekroczy³ bramê.
- Do zobaczenia! Jeszcze tu wrĂłcĂŞ!

(Elizabethee)
Wstal nowy dzionek.
S³oùce przebija sie przez okiennice.W oko³o nieciekawy widok.Kamraci œpi¹cy po ca³onocnej libacji.Ed jak zawsze zaszala³ na calego!Z dzbanem w rêku goni³ smoki i ogl¹da³ sie za dziewkami.Czasami myœle ¿e jest nienasycony ale z sztyletem na gardle jest potulny jak baranek.Lubie go dobry z niego kompan.Obok majestatyczny Paw.Nieukrywam przyjaciel któremu ufam.Za niego zawsze w ogieù.Ca³¹ noc wyk³ada³ m³odzie¿y sztuki walki.Podziwiam go za to.Ma ch³op cierpliwoœc.Rozgl¹daj¹c sie dalej widac wielkie ³o¿e.Ogromny wojownik spoczywa na nim.Bije od niego purpura i wielkoœc!To nasz Pan i w³adca Wielki Schizma.Pok³ony przed nim!Na jego barkach spoczywa los naszego królestwa.Niech rz¹dzi w spokoju.Ma jedn¹ s³aboœc ale...{-:s³odka tajemnica niewieœciej alkowy.Reszta gromady te¿ jest ok poznaje ich.Myœle,¿e pozytywnie.Czas wstawac!Za horyzontem czeka nowa przygoda i Kaya z Sybeel.Ksiê¿niczki na szlaku.Milego dnia

(Edremel)

ZaczynaÂł siĂŞ kolejny dzieĂą, od czasu gdy Dagoth rozpocz¹³ swojÂą mistycznÂą podró¿. Komnaty warowni wreszcie poznawaÂły co to znaczy ÂświeÂże powietrze odkÂąd nie wa³êsaÂły siĂŞ po nich hordy nieumarÂłych sÂługusĂłw. Sala biesiadna powoli budziÂła siĂŞ do Âżycia. Wygrzebawszy siĂŞ spod skĂłr i kocy poczuÂłem natchnienie, ktĂłre rzadko do mnie przychodziÂło ostatnimi dniami. Noc, ach ta noc… godna bohaterĂłw, krĂłlĂłw ba bogĂłw nawet. Wino, m³ódki i najlepsze miĂŞsiwa. Tak siĂŞ ÂświĂŞtuje. Oj tak…

-„Na Croma !” – wrzasn¹³em – „KtĂłry z was sukinsyny oÂśmieliÂł siĂŞ tkn¹Ì mojÂą cytrĂŞ ?! Nogi z dupy powyrywam jak siĂŞ dowiem !”
-„Ciszej tam Âłeb mi pĂŞka!” – OdezwaÂły siĂŞ jĂŞki z lewa i prawa. Zacz¹³em je liczyĂŚ, Paw, Asterix, Fantagiro, Lucass ech Toma jak zwykle nie ma. Kaya teÂż gdzieÂś juÂż zniknĂŞÂła.
-„Szchmizmaaaaah”- Hodiron potĂŞÂżnie ziewn¹³ prĂłbujÂąc zÂłoÂżyĂŚ proste zdanie. Dobry, stary Hodi wreszcie dochodziÂł do siebie. W koĂącu to i jego promocjĂŞ tak ÂświĂŞtowaliÂśmy.
-„ Hodi na vanirskie Âścierwa przestaĂą siĂŞ tuliĂŚ do tej baraniny i mĂłw jak czÂłowiek.” – rzekÂłem desperacko wylewajÂąc kubeÂł na jego zaroÂśniĂŞty Âłeb.
-„Schizma… nie pamiĂŞtam, ale coÂś tam bredziÂł, Âże ballady dla Eli bĂŞdzie ÂśpiewaÂł, Âże jÂą rozkocha w sobie czy coÂś. Potem znikn¹³ a nocÂą coÂś wyÂło jakoby wieprze zarzynali…”

Ju¿ pêdzi³em w stronê komnat Schizmy. Niech no tylko znajdê mój drogocenny instrument u niego to siê krew poleje. Stan¹³em jak wryty. Oto w przedsionku komnaty le¿a³a ona. Strzaskana, zbezczeszczona, wyginaj¹ca swe wiotkie struny w ostatnim tchnieniu.
-„ Ty synu stygijskich ladacznic, ty gnoju psĂłw Ymira, ty parszywy…” – s³ów mi zabrakÂło, po tym co ujrzaÂłem gdy rygle poddaÂły siĂŞ ktĂłremuÂś z kolei kopniĂŞciu.

Na œrodku komnaty po pod³odze turla³y siê dwa pokraczne niedŸwiedzie. W koùcu ten drobniejszy dosiad³ okrakiem swojego przeciwnika i pisn¹³:
-„Mam ciĂŞ wreszcie ty mĂłj grizzly, a teraz rycz. A gili gili gili gili.”
-„A nie masz…” – wielki niedÂźwiedÂź przeturlaÂł siĂŞ na maÂłego przygniatajÂąc go caÂłym swoim cielskiem – „BÂłagaj o litoœÌ!”
MiÂśki byÂły tak zajĂŞte sobÂą, Âże nawet nie zwrĂłciÂły uwagi na mnie stojÂącego z pianÂą na ustach i zniszczonÂą cytrÂą w dÂłoni.

GÂłosy hmm te gÂłosy skÂąd ja je… Rykn¹³em tak gromkim Âśmiechem, Âże caÂła twierdza zleciaÂła siĂŞ zobaczyĂŚ co siĂŞ dzieje.
MaÂły misio wreszcie mnie zauwaÂżyÂł i z piskiem schowaÂł siĂŞ do najbliÂższej szafy.
-„Ed na jaja Croma CO TY TUTAJ, eeeee no bo wiesz ja chciaÂłem siĂŞ nauczyĂŚ aaaale chyba mi nie szÂło, CZEGO RÂŻYSZ JAK POITAÑSKI KUCYK ???” – gÂłowa niedÂźwiedzia nagle opadÂła ukazujÂąc rudÂą czuprynĂŞ Schizmy.”
-„Nic, nic buhehehehm ja tylko szukaÂłehehehem mojej cyhyhyhyhytry. Ale po tym co tu widziaÂłem dochodzehehehehĂŞ do wniosku, Âże po pijahahahahahaku musiaÂłem jÂą gdzieÂś zguhuhuhuhubiĂŚ.”
-„TO IDÂŹ SZUKAÆ WCZORAJSZEGO DNIA GDZIE INDZIEJ I DO ROBOTY!! GRANIT NA ROZBUDOWÊ TWIERDZY SAM SIÊ NIE ZBIERZE !! I ZABIERZ ZE SOBÂĄ TÂĄ RECHOCZÂĄCÂĄ HAÂŁASTRÊ ! PRZED WIECZERZÂĄ POD MURAMI MA LEÂŻEÆ PIÊKNY GRANITOWY KURCHAN !!”
-„No dobra… ale i tak mi wisisz instrument…”

Nigdy dotÂąd nie pracowaÂło siĂŞ nam tak wesoÂło…